Asrın Gönül Mühendisi : Muhammed Raşid Erol

Son durak manasına gelen yüzyıllık Menzil’in şiarı “Ne olursan ol gel ama geldiğin gibi gitme” olmuştur. Buraya gelenler Menzil’e değil, kendilerine gelmek için gelmişlerdir. Menzil, şahıslara ait değil şahısların ona ait olduğu bir yerdir. Kalpler, her zaman huzur bulmak ister. Menzil, kalp huzuruna erişilen ve kalbin yeniden uyanacağı yerdir.

Bir taraftan sarhoşluğun bile sarhoşluğu unutturduğu bir zamanda ilahi davet uğruna neredeyse bütün şehirlerden Menzil’e varanlar için orası damla damla gam, oluk oluk gözyaşı dökenlerin anılar yurdudur. Ama Menzil’in imdadına yetişemediği insanlar ise bazen hırçın ve bazen de mahzundurlar.

Biçare ailelerin onlarca evler inşa etmelerine rağmen oğullarının gönül sarayını viran ettikleri bir zamanda Menzil, dağılan ailelerin toparlayıcı sarayı olmuştur.

Alkole sığınanların birinci nedeni kaçış ikinci nedeni ise korkularıdır. Bu, unutmanın imkânsızlığını yaşamaktır. Bu durumda olan kimseler kaçmak istedikleri halde ayakları kendilerine itaat etmemiş Menzil’e uğradıktan sonra bedenleri zelzeleye tutulmuş gibi titremeye başlamıştır.
Menzil, binlerce tövbelinin kendi tövbesine inanamaması sonucu varılan yerdir. Çünkü tövbe yeniden başlamaktır, kaldığı yerden devam etmek değildir. (Aykaç, 2014: 249)

Menzil, ruhu ve aklı körelmiş hasta insanlar için inşa edilen manevi bir hastanedir. Bu hastanenin baştabibi olan Muhammed Raşid Erol’un şefkati, nazarı ve tebessümü oraya gelen insanların şifa bulmasına yetmiş ve bu onun “zamana mühürlediği “sır”rı olmuştur.

Menzil, en azılı ateistinden yaşamaya dair hiç bir ümidi kalmamış hastalara kadar her kesimin bu manevi iklimde tabiatına uygun bir şekilde şifa bulmaya geldiği yerdir. Menzil, bu nedenle huzursuz bir uykudan sonra huzurlu bir uyku uyumak isteyen sevdalara ram olmuştur...